حديث جوئيدن وصل و مراد است  ، جدا گشته ز نيزار جنوب

مي گدازم ، مي نويسم  ، مي خروشم ، پنجه در ديوار و دشت

همه ايهام  و عجز ،    صنع ادب  ، بي نزاكت ، با ادب  ، هم مست  هم هوشيار

همه چيز ، همه جا ، از زمين  ، از جنس آب  ، از هوا و كهكشان

از فرود آمدن قاصدكي گوشه باغ  ، از تمدن   ، از فلك گويم 

نويسم سطر به سطر  بي كراني  ، بي معاني  ، از هجوم قوم زهر آلود درد

دلتنگي ست قصه بارش ابر ، قصه جوشش باد ، ناله پردود آتش  ،

از ميان يك جهان ذكر و كلام  ، از همه بانگ كلامم  ، درد بي پاسخ همان يك دو حرف بودكه بگذشت

اي بهانه خفته در شهر كهن ، گفتن اوهام با نام شعر نو

اي خداوندا  ، اي منتهاي راه ما  ، اي ابد

از تو مي آيم و مي شتابم پر شتاب تر از نسيم

مامن مان از جنس تست  ، لوح ما پوشيده نيست ، اس داننده هر سر نهاني

قصه پوپك بداني  ، اندوه ساحلم تو خواني  ، درد تا صبح سوختنم را

هر سطر هاي عالم گفتنم را  ،

اي من بي تاب آن سفر  ، پله اي بيش نيست  ، قاصدك در راه نيست

قرن ماست و درد ماست  ، درد فرو رفتن به تالاب زمان

عشق است  ، حلقه هوشمندمان  ،كه داند دردمان