در رهگذار باد

در اين سفر

از نيستي

به مياني تهي و سرد

گريزانم باز

فرياد ها زده ام

از نفس قفس  ، از بند  آدم ها و خود ها

سياهي آسمانش  انبوه  ايستادنهاي  واهي

نفس ستاره هايش ز ياد برده ام  و در پي چراغي دوباره

در من پايكوبان و شادان  از سرودها  ،  همسفران با كوله هايي از بها

نادان از تسهيلات نابش

ديده ام نهايت ريشه و پايدارم را

در خاك و حرمت خاك

در كلبه بازي خود

زده بر خواب ياد چمن غربت بارانش را

فكر بوئيدن گل

هوس خنده ياس

اي قديمي اي ياس

در شبي ديگر  به دنبال تلخي ايامي چند

فكر خوابيدن گل

گل كوچك پونه

اهلي ام   ، اهل نياز   ، اهل بيداري و خشم  ، خشم از تاريكي ها

يك حقيقت   يك راز  در شب آخر شب هاي دعا

شب نعمت    شب شكر

اولين و آخرين نامت ، همين راز گشودن قفس

تنها مسير رجعت سرخ كبوتر    ،  پي باور هاي جا مانده غفلت

گوئيا جستي از اين دام قشنگ باور خود

آنچه نمودي عزم ايشان در تفديده ظهر قرآن

سوگند اسير دسته هاي مكر پست ياران

بخدا در لختي از بي زمان (ي) ديده ات اقرار كند از سهم همپاي ستم ديده مان

آن بي زماني محشر ناب صداقت   جرعه هاي مستي وا مانده از اينجا را مي شناسي

رجعت دور پرستو  در مكان دور لا امكانتان

وقتي سيلان اشك و ايثار

مرحباها مي باليد از خود

وقتي خواهش روئيدن تن سيمين بر لوح، در طبق زرين نهاده

خاشعانه مي شمردم لحظه هاي صبر بر خواهش امكان

طوفان افيون و طلسم و غرق گمراهي گشتن آدم  و  حوا

بي اگر  ،  بي كاش  و افسوس  ، كه هميناينك دوام است نامتان بر لوح حقيقت

و  همي خواهد نهاد تا نهايت گذر اين راه مه آلود بر چشم خويش

تا فرداي لواي سرخ رادمردان  برافشانيم سراسر طي دوران گذر از كوچه نوغان دل

اي سترگ نام جاويد از جنس تمنا  و يقين

با دستاني از جنس حلقه هاي رحمان

چشماني پر اميد و باور

آمده ايم از جنس آگاهي و مقصدمان همين

/ دستانتان در دست مان نهاده و شتاب كنيم همه به رستگاري/

هرگز باز نخواهيم گشت از اين همه شعف و شور

از من ها گذشته ايم و سر جوي زيبايي لختي آرميده ايم

آغاز جنگي بيدار

با همه جنود باطل

سراسر شكر وجودم

هر لحظه حس زيباي حضور

نوروز اين بار قدم هاي باور ماست سوي روز نوي فردا

عيد مبارك بادم كه جنود ما از جنس  دانش است و مهر الهي

در عصر پر خطر دد  كه هر سو دندان و چنگ تيز است

بهر خويشتن پليد خويش ،

امروز آغاز كنيم به تك از دژخويش در پي عدو و ابليس

آن معلم اول ما

نقاب از چهره گشود و فرياد بر آورده

كه آغوش من پناهتان از دور مانده از منزل و خانه خويش

همزمان بار غرور وخوشدلي بر جاي گذاريد و

پاشنه شتاب و تك بر كشيد

          اي بهارم           

   سبز  رخسار  و ارغواني

 بخشش  بي دريغ  زيبايي        

بارش  و  آگاهي

دلدار  من 

  همه  دلدار هاي  من

اي همه  ذرات ، جام مي  عكس رخسار تو  ساقي

مطرب  بي نام،  به نامت

اي بهار  جوشش  و وجد  و سرور

وه كه  چه زيباست 

وقتي  كه  بر خواستيم  از خواب

سلامم را تو پاسخ گوي؛اي آشناي دير يافته

اي فراتر از تب تند عادت   از عشق

يافته ام روح پاكت در كلبدي سيمين

و نوازش كرده ام تاري از پيچك زلفانت در كف عرياني دستانم

اي ريسمان اسرارم

در حلقه نور تو يارب چه سخن ها كه كشيدم  از عشق

از نياز و اشتياق

اي گوهر ايمانم ،

رازهاي دير يافته ام را بر جريده خواهم خواند  شايد سفر كرده اي شوق رجوع يابد.

من همه محو شكوه،محو خواهش، محو سرور. با تو خواهم ماند و چنگ در زلف زيبايت خواهم آويخت.

در مجاز اندر مجازش دل سپرده به مجازي از جنس بلور.از عطر  ياس سپيد.

دستت را به من بده و زخم بپوشان اي سلاله پاك از نسل زيبايي.

حرمت چشمانت را به من بسپار اي گوشه راز خلقت.

قرنهاست شايد مي شناسمت اي گل ،شعر دلنشين عاشقي من.

سرزمين ما ،مهد آن يار دلجوست ،موعود ما لحظه دلدادگي به يار است

گر آن دو يا چند دانه گندمت نبود اين داغ جگر سوز زبانه ام نمي كشيد

اين جاده ،فرصت آگاهي است و اندوه بهر آن منتظر

و سرزمين ما موعود ديدار اوست

و اينجا محل گذر است

ذره ذره خاكت را توتياي چشم خود خواهم نهاد

و به نسل آرياييت افتخار خواهم كرد.

روزي بهاي سكوتم را از حقيقت خواهم ستاند

در همه عمر تنها شاهدي بودم و خاموش

برده اند رمه ام را و باز نظاره كردم. . .

مي خشكانند گلشن جوان را ..

و تنها شاهد غروب آفتاب بودم

روزي پاسخ سكوت هاي پر از ايهام را خواهم ستاند

هرگز ذره كاه را از كاهداني نبردم و به تاراج برده اند عشقم را

در جاده اي كه انتهايش نور است و تسليم

شرم از خويشتن دارم

مباد يارب در خموشي مردن با اينهمه چراغ رحمت دوست

دوباره سكوت خواهم كرد

و تنها شاهد هجرت آمال و نياز نفسم خواهم بود

بگذر ، تو نيز بگذر از اين تن ها